داستانهای روانشناسی

عربده کشی کودک سه ساله

دخترم سحر خانم الان حدود پونزده ماه سن داره. تقریبا دو سه ماهیه که شروع کرده به راه رفتن. چون هنوز عضلاتش به طور کامل رشد نکرده و هنوز هماهنگی های عصبی عضلانی به طور کامل شکل نگرفته، زیاد زمین میخوره.

تو فامیل بچه های زیادی رو دیدم، تو همین سن وقتی زمین میخورن، فارغ از اینکه چقدر بدنشون درد گرفته، شروع میکنن به عربده کشی. سر جاشون میشینن و با صدای نکره ای در حالی که به چشمان مادرشون خیره شدن، عر میزنن و دستاشون رو، رو به آسمون به گونه ای دراز میکنن که انگار مادرشون یه فرشته ی مهربون از طرف خداست که تنها ماموریتش در زمین اینه که هر وقت پرنسس زمین خورد، اقدام به بلند کردن ایشون کنه.

اصلا دوست نداشته و ندارم که سحر خانم هم چنین رسوایی هایی رو در انظار عمومی بروز بده. بنابراین کل کتابهای دنیا رو زیرو روکردم و در احوالات دانشمندان و نحوه ی سیر سلوک عارفان به تحقیق پرداختم اما چیزی دستگیرم نشد. زانوی غم بغل کرده در اندرونی خانه به حالت قهر بیتوته کردم. بعد از چند روز علائم عربده کشی در سحر خانم خودش را نشان داد. بهتر دیدم به جای انتظار و دست روی دست گذاشتن و قبل از این که اخلاقیات بد وجود دخترم را فرا گیرد و آبروی نداشته ی ما را بر باد دهد، چاره ی دیگری بیندیشم.

ناگهان یاد این جمله افتادم: اگه می خواهی در مسیری موفق شوی ببین افراد موفق چگونه آن مسیر را رفته اند. با خودم گفتم: این جمله رو میشه برعکس کرد. یعنی: ادب از که آموختی از بی ادبان.

با این جرقه ی عارفانه در پس ذهنم، مسیر حرکت و تحقیق برایم عین روز روشن شد. کافی بود در رفتار اطرافیان همان کودکان کذایی دقیق میشدم و شدم و فهمیدم آنچه باید میفهمیدم.

دختری را که بیش از همه به عربده کشی شهره بود زیر نظر گرفتم. دیدم در حال حرکت به سمتی، زمین خورد. سر بر روی زمین گذاشت و عرعرهای مکرر و آزارنده اش شروع شد. چهار چشمی به بررسی اوضاع پرداختم.

متوجه شدم به محض اینکه دخترک حالت زمین خوردن به خود گرفته بود و هنوز در نیمه ی راه افتادن بود، مادر گرامیش با حالتی از پریشان خاطری به گونه ای که عزیزی را ازدست داده از اندرون دلش فریاد برآورد: دخـــــــــــــــــترم. خــــــــــدایا نجـــــــــــــــــاتش بده.

بعد از شنیدن صدای مادر به سرعت چشمم را به سمت کودک در حال سقوط برگرداندم و با تیزبینی خاصی متوجه شدم که کودک قبل از اینکه زمین بخورد و اصلا بداند چقدر درد دارد با دیدن حالت شگفت آور مادرش دو سه قطره اشکی در گوشه ی چشمانش جمع کرده و آماده ی فرو ریختن شد.

کودک زمین خورد. مادر چون آهویی از بند رمیده یا چون خری در چمن رها شده، با سرعت سرسام آور و آوازی شبیه ناله ی گرگان اسیر در بند، خود را به کودک نالان رساند و آنچنان که رستم در لحظات پایانی عمر فرزندش سهراب، نوجوان عزیزش را در آغوش کشیده بود، طفل سه چهار ساله اش را در آغوش پر از تشویش و اضطراب خود جا داد. لحظات دردناک و تکان دهنده ای بود. مادر و کودک در حال گریه های جگر سوز بودند و در همین حال، حال و هوای اطرافیان هم جالب بود. عمه و خاله و عمو و دایی و بی بی و .... سر و پای کودک را ورانداز میکردند و هر یک چیزی میگفت: وای زانوش کبود شد، عمه براش بمیره.  وای دستاش پوست شد خاله تیکه تیکه بشه این روزا رو نبینه و.......

دخترک در حالی که همچنان عر میزد و از این همه توجه نسبت به زمین خوردن ساده ای خر کیف شده بود در حالی که بین اقوام نزدیک دست به دست و آغوش به آغوش میشد، شاهد درگیری های مادر مکرمه اش با پدر نگونبخت بود که مورد سرزنش های تند مادر قرار گرفته بود، که: ای سیب زمینی، ماست، و... حواست کدوم گوری بود که نونهال عزیزتر از جانم و خیلی عزیز تر از توی سبیل کلفت با چنین وضع دردناکی به زمین خورد

   دیدم بچه که زمین میخوره دوروبری ها شروع میکنن به عربده کشی و داد بیدادو گریه و زاری و صد هزار جور ادا اطفار که من تا حالا جایی ندیدم.

   کودک بدبخت هم که سر و صداهای اطرافیان رو میبینه و میشنوه بیشتر از زمین خوردنش از این همه ناله و گریه ته دلش خالی میشه. بارها شده وقتی دعواها و سر و صدا ها خوابیده، بچه ی آروم شده، یواشکی رفته یه جای خلوت و خودش رو کاملا لخت کرده و به ورانداز کردن بدنش پرداخته. بعد با خودش گفته: خدایا کجام پاره شده که اطرافیان اینقدر ناله کردند. و چون جایی پیدا نکرده با یه علامت سوال بالای سر از خلوتگاه خودش اومده بیرون. بارها شده که خود کودک هم نمیدونه چرا وقتی زمین میخوره هم خودش هم مادرش هم فامیل و ... شروع به جزع و فزع میکنن. ولی طبق عادت یاد گرفته و انتظار داره تا سنین نوجوانی و جوانی این رسم و رسوم پسندیده همچنان ادامه پیدا کنه. این سنت یکی از اون سنت هایی که هیچ وقت برچسب کهنگی و قدیمی بودن بهش نخواهد چسبید.

یا حق

تولدت مبارک

   سلام همسر عزیزم. امشب شب تولدته و تصمیم گرفتم واسه آخر شبت یه سوپرایز درست کنم. دست تو جیبم کردم و با دیدن مبلغ باقی مونده ی ته جیب و با توجه به شیب بسیار بسیار ملایم افزایش قیمت ها و با تشکر از دولت تدبیر و امید، بهتر دیدم به جای خرید کادویی قیمتی واسه سوپرایز آخر شب به فکر یه کادویی معنویتر باشم که به دولت تدبیر و امید هم بیاد.

   بنابراین با کلی تدبیر و چاره جویی کورسوی امیدی ته قلبم روشن شد. یهو یاد وبلاگم افتادم. همون وبلاگی که گاهی هوووووت میشد و من رو از تو میگرفت، حالا یه جای صمیمی شده که تولدت رو بهت تبریک بگم.

   امشب یه جا شام دعوتیم. انشاا... از مهمونی که برگشتیم بزورم که شده میارمت پای وبلاگم و مجبورت میکنم این متن رو بخونی:

       حالا که داری متن رو میخونی باید بهت بگم: عزیزم اونی که بیشتر از من واسه لحظه ی تولدت خوشحاله دخترمون سحر خانومه. کاش خودش زبون داشت و بهت میگفت: مادر مهربونم تولدت مبارک. این از سحر. منم که کادوی تولدت رو بهت دادم. فقط گل من یادت باشه، چند روز بعد روز پدره. یکی از همکارا واسه روز زن عزا گرفته بود. خیلی ناراحت بود و میگفت همسرم انتظار داره واسش طلا بخرم. وقتی راحتی من رو دید پرسید: تو که روانشناسی چرا اینقدر خوشحالی؟

بنده گفتم واسه این روزای خاص دغدغه ی خاصی ندارم. چون تمام کارتهای حقوقیم دست خانم محترمست. خودش سرش تو حساب کتابه. بنابراین یکی دو روز قبل از این مراسمای خاص، اندازه ی یه کادوی مختصر پول تو جیبی بهم میده. پس، هم روز تولدش یادم نمیره هم میدونم فقط پول چند شاخه گل رو دارم. بنده ی خدا زنم توقع خاصی نداره. چون اگه بیشتر پول بده که کادوی گرونتری واسش بخرم، خرجیش به ته ماه نمیرسه.

بنده خدا همکار گرامی دهانش باز موند. چند روز بعد که دیدمش باز  دهنش باز شد. کلا از اون روز به بعد هر وقت من رو میبینه دهنش باز میشه. شنیدم پشت سر من بین همکارا کلی ازم تعریف کرده و گفته اگه قسمت بشه من رو به عنوان مشاور به رئیس جمهور محترم دولت تدبیر و امید معرفی خواهد کرد.

 عزیزم چون شب تولدت بود خواستم کمی بخندی. به هر حال روز پدر نزدیکه و چشم ما به دستان پر مهر شماست، تمام سرمایه هم که دست شماست.

(:   تولدت مبارک   :)

پی نوشت: دیشب دیر وقت برگشتیم. حدودا ساعت دوازده بود. سحر خانم خواب بود و حمیده خانم فرصت کرد با خیال راحت مطلب رو بخونه. از طرفی خیلی هم خوشحال بود چون تو مهمونی از دخترش کلی تعریف کرده بودند. یه خانمی که خودش یه پسربچه ی همسن سحر داشت با دیدن سحر خانم کلی شگفت زده شده بود و با کمال تعجب پرسیده بود: تو واقعا دخترت پونزده ماهس؟ پس چرا اینقد خوب حرف میزنه و ..

خلاصه خودش از قبل کلی خوشحال بود. وقتی هم که این کار بسیار خلاقانه ی من رو دید بیشتر ذوق زده شد. فک کنم دیشب قبل خواب کلی از خدا تشکر کرده که یه همچین شوهر ماهی داره. والا.

من و نونوایی

   در فریزر رو باز کردم، دو تا نون باقی مونده رو گذاشتم بیرون تا یخش باز شه. نونای شهر ما اکثرشون نون تنورییند و متاسفانه بیشتر نونا  شبیه به لاستیکن. حالا تصور کنید یه شب هوس کنید با این نونا یه ذره گوشت گاو، قورمه کنید و بخورید.

  یه شب یه همچین هوسی به سرم زد. نونامون که از همون لاستیکا بود و قصابی هم نامردی نکرده بود و از بدترین و کلفترین جای گاو که فک کنم کفلش باشه، یک کیلو گوشت بریده بود و گذاشته بود تو کاسه ی ما.

   بنده و عیال با هزار ذوق و امید نشستیم سر سفره و کلی از بوی گوشت تعریف کردیم و دعا کردیم کاش بشه سالی دوبار از این کارا کرد. لقمه ی اول رو که گذاشتم تو دهن مبارک، چیزی نزدیک به نیم ساعت طول کشید تا رضایت بده که کارش تمومه و باید از گلوی ما بره پایین. سحر کوچولو هم که حالا غذا خور شده بود وهوس یه ذره گوشت کرده بود و من همون سر گاز یه ذره گذاشته بودم تو دهنش، هنوز تو آشپزخونه نشسته بود و دهنش در حال چرخش بود. سر و صورتش پر عرق شده بود و همچنان با هزار عشق در حال جویدن بود. بنده ی خدا از بس ذوق زدگی ما رو دیده بود به این نتیجه رسیده بود که پدر و مادرم به خاطر ماندگاری طولانی این غذا در دهن، عاشق این غذا هستند.

   خلاصه بعد از ده دقیقه، خانم گفت: آقایی نوناش سفته بیا خالی بخوریم. بنده هم با کمال میل قبول کردم اگر چه امکان داشت سیر نشیم و در این وضعیت گل و بلبل اقتصادی، از لحاظ مالی به سرفه به نظر نمی اومد.

   شروع کردیم به خالی خوردن. البته بنده با نگاهی به دخترم سحر، که شرشر عرق میریخت و همچنان در تلاش بود که یه ذره گوشت در دهن گذاشته رو خرد کنه، به این نتیجه رسیده بودم که احتمالا گوشتشم خالی قابل خوردن نیست.

   بعد از ده دقیقه، در حالی که هنوز بیش از دو سوم غذا تو ظرف مونده بود، عیال جان تشکر کردند و فرمودند دیگر سیر شده اند. و در پایان هم بسیار از بنده سپاس گزاری کردند که چنین غذای گرانقیمتی را بر سر سفره آماده کرده ام. بنده که عیال جان را به خوبی میشناختم، متوجه شدم که احتمالا دیگر دندانها و فک  مبارکشان یاری نکرده اند وگرنه معمولا بر سر لقمه ی آخر همیشه دعوا بوده .

   از حواشی که بگذریم، تو شهرمون یک نونوایی هست که انصافا نونای بی نظیری می پزده. معمولا همین جا میرم و در صف طولانی به انتظار رسیدن نوبت میشینم.

   اونروز هم تو صف ایستاده بودم. البته کلی هم کار داشتم و کمبود وقت. اما چه میشد کرد.

   چند قدم اونورتر، تو صف زنونه، شنیدم که دوسه تا خانم با نونوا وارد دعوا شدن که یالا عجله کن. ما کلی کار داریم و باید بریم. از صف مردا هم همین سر و صدا به گوش میرسید. با شنیدن این اعتراضات به خودم بالیدم و گفتم احسنت به این جماعت که اینقدر وقتشون براشون عزیز و گرانقدره. البته کلی هم از خودم خجالت کشیدم که تا به امروز این و مرد و زنای تو صف رو یه مشت آدم علاف فرض کرده بودم.

   جلوتر از همه هم دو تا خانم مسن بودن که مدام غرغر میکردن و نگران وقت بودم. اینقدر سرو صدا کردن که من به این نتیجه رسیدم: نکنه یه وقت اینا دانشمندای انرژی هسته ای هستن که با لباس مبدل تو شهر آمد و شد میکنند. اما یادم اومد ما تو شهرمون نیروگاه هسته ای نداریم که.

   خلاصه احتمالا کاره ای بودند. حتما امور مهمی به اینها سپرده شده بود و موندن اینا تو صف یه ضربه ی بزرگ اقتصادی به ملت و دولت میزنه. تعجب کردم از رئیس دولت تدبیر و امید که چطور در این فقره اقدامات مقتضی رو انجام نداده تا لااقل وقت این عزیزان در صف های طولانی هدر نره.

   خلاصه بالاخره نوبت به این خانم های محترم رسید و رفتند. من خیلی خوشحال شدم. چون با رفتنشون سکوت عجیبی سراسر نونوایی رو فرا گرفت. تقریبا چهل و پنج دقیقه ی بعد هم نوبت به من رسید و من هم نونام رو تحویل گرفتم. البته در این چهل و پنج دقیقه زن و مردهای محترم تری از همون دو زن اول هم تو صف اومده بودند که با غرغر ها و سر و صداهای فراوان روی اون دو زن اول رو سفید کرده بودند. و من بیشتر به خودم بالیدم که چنین زنان و مردان فهیمی داریم که برای وقت خودشون پا روی همه چی میذارن؛ حتی پا روی حق مردم.

   نونام رو که گرفتم به سمت خونه راه افتادم. دو سه تا کوچه اونورتر، همون دوتا زن فهیم رو دیدم که جلوی در خونه ی یکیشون ایستادن و با حرف زدن درباره ی پسر معتاد فلانی و دختر بیریخت فلانی و ... به امر زیبای غیبت مشغولند.

   میدونید بیشتر دلم به حال چی سوخت: نونای توی دستشون که حالا با باد خوردن های فراوان تبدیل به چند تیکه استخون سفت شده بودند.

یا حق

شاهکار صدا و سیما و یارانه ها (روان سیاسی)

    همونطور که میدونید و شایدم ندونید، روانشناسی و سیاست در جایی به هم گره می خورند. گاهی بعضی از سیاسیون دانا و تیز، از قدرتهای روانشناسی و جامعه شناسی برای رسیدن به مقاصد خودشون سود می برند.

   تلویزیون یا همون سیما هم یکی از وسایل قدرتمند برای به کار بردن این روشهای خلاقانست. البته به شرطی که صدا و سیما وابسته به سیاسیون باشند(که مال ما نیست).

   دولت جدید، یعنی دولت تدبیر و امید، برای پر رنگ کردن سفره های ملت، تصمیم گرفت که وارد فاز دوم یارانه ها بشه. یعنی دیگه به پولدارا یارانه نده. برای اینکار تصمیم به فرهنگ سازی گرفت. و برای فرهنگ سازی از سیما سود برد.

   تبلیغات شدید تلویزیونی، هر روز با این مضمون پخش میشد: برادر عزیز اگه فرهنگ داری یارانه نگیر.

   بنده و عیال که معنی پولدار بودن رو با بافرهنگ بودن کلا قاطی کرده بودیم، نمی دونستیم بی فرهنگ بودن رو انتخاب کنیم یا پولدار بودن رو. 

   حالا بنده و عیال مونده بودیم چه کنیم؟

    با شروع تبلیغات  برای دریافت نکردن یارانه ها و دیدن برنامه ها، عذاب وجدان شدیدی من رو فرا گرفت. وقتی تو سریال پایتخت دیدم که بهبود بیچاره با اون همه مریضی و به قول خودش با یه حقوق کارمندی، با ماهی هفتصد هزار تومان، با کلی قسط و قرض و وام، از خیر یارانه گرفتن گذشت، تمام وجودم غرق در حس تنفری عجیب شد. با خودم گفتم: مرد خجالت بکش. نمیبینی هموطنان عزیزت، یکی یکی در حال انصراف دادن هستن. مگه نمیبینی منظور دولت از پولدارا، شما هستید. ای پولدار حقوق بگیر خجالت بکش و دست از سر یارانه ها بردار.

   لحظه به لحظه که به لحظه ی ثبت نام نزدیکتر میشدیم، فرهنگ سازی تلویزیون هم بیشتر و شدیدتر میشد. ما که بی فرهنگ بودن رو انتخاب کرده بودیم زیر هجمه های سیما در حال نابودی بودیم. دیگه لذت و شادی از زندگیمون رخت بر بسته بود. من و همسرم خودمون رو  آدمهایی تصور میکردیم که با دریافت ماهیانه صدو پنجاه هزار تومان از سرمایه ی ملی، دست در دست اجانب، و دوش به دوش بی بی سی، در حال مکیدن خون مردم و دولت هستیم. گاهی اوقات تبلیغات آنقدر مرا تحت تاثیر قرار میداد که ناخودآگاه دستهام رو به سراغ دهانم می بردم و خون ملت رو از روی لبام پاک میکردم. وای وای، خبرنگارای تلویزیون، هر روز از هموطنان عزیز مصاحبه می گرفتند. واقعا آدم شگفت زده میشد. میکروفن سراغ هر ننه قمری میرفت در حال انصراف از یارانه ها بود. پیرمرد، جوون، بازنشسته، کارمند، کارگر و... خدایی کم کم داشتم از خودم بیزار میشدم. مردم گروه گروه جلسه میذاشتن و از دریافت یارانه انصراف میدادن. نمایندگان ملت، مدیران دولت، ورزشکاران با غیرت، مدیران مدارس با جرات و خلاصه همه میرفتند و مارو تنها میذاشتن.

   آخرش تحت تاثیر تبلیغات پر قدرت سیما، یه روز سر گذاشتم رو زانوی همسرم و گفتم: زن، بیا ما هم جزو با فرهنگا بشیم. یهو سرم رو از روی پاش پرت کرد به کناری و گفت: باشه، پس از این به بعد بچه رو به جای مای بی بی با کهنه میبندم. خودتم باید هر شب کهنه هاشو بشوری. بنده که نسبت به بوی پی پی حساسیت خاصی دارم به روانشناس بودن زنم اعتماد صد در صد پیدا کردم و با قلبی مطمئن و پر امید پشت رایانه نشستم و با رفتن به سایت رفاهی دات کام اعلام نیاز به یارانه برای خرید پوشک بچه کردم.  

   اما خدایی از فردای روز ثبت نام، احساس خفت و خواری تمام وجودم رو فرا گرفت. دیگه روم نمیشد تو کوچه و خیابان راه برم. با خودم میگفتم: وقتی ثبت نام تموم بشه کل شهر میفهمن که اعلام نیاز کردم. اونوقت هر روز میان در خونم تظاهرات راه میندازن که: بی غیرت انصراف انصراف.

   با توجه به تبلیغات انجام گرفته گمان میکردم تعداد ما بسیار اندک خواهد بود و دولت محترم مجبور خواهد شد وجود ما بی فرهنگ ها را هم در کنار خیل عظیم ملت با فرهنگ تحمل کند.

تا اینکه آمار رسمی تعداد ثبت نام کنندگان اعلام شد: اووووووووووووووو هفتاد و دو میلیون نفر.

 من موندم اون دو میلیون باقی مانده واقعا پولدارا، با فرهنگن یا جو گیر....

ولی واقعا اینم نمیدونم که این هفتادو دومیلیون نفر چجوری از زیر بار این همه تبلیغات سالم در رفتن.

از فردای روز اعلام نتایج رسمی با سینه ای سپر و مالامال از غرور در بین هموطنان قدم میزنم و افتخار میکنم که جزو اون دو میلیون نفر نیستم

(: خدایا شکرت :)

تنبیه

  چند روز پیش با یکی از همکارا در مورد شیوه های برخورد با دانش آموزا بحث می کردیم. ایشون میگفتن که بهترین روش برخورد و البته تنها راه برخورد با این دانش آموزا کتک زدنه. میگفتن اینقدر شلوغ و بی تربیتن که فقط با فحش و کتک میشه کنترلشون کرد. البته نمی گفت بهترین روش برخورد بلکه می گفتن تنها راه برخورد.

   حقیقتا هم بعضی دانش آموزا هستن که معلم رو کلافه میکنن. البته بحث بیشتر پیرامون مسائل اخلاقی بود نه آموزشی. بعضی از بچه ها هستن که درسشون خوب نیست ولی حسابی با اخلاقن. اینقدر با اخلاق که معلم روش نمیشه حتی بهشون فحش بده. مثلا وقتی نمره ی صفر گرفته بهش میگی: خیلی خوبه عزیزم فقط بیشتر دقت کن.

   بعضی ها هم هستن با اینکه درسشون خوبه ولی معلم رو دیوونه میکنن. این جور دانش آموزا حسابی رو مخن. در برخورد با این دانش آموزا معلم خدا خدا میکنه کاش این جلسه درس نخونده باشه. تا معلم احساس میکنه این دانش آموز آماده نیست میگه یه برگه در بیارین می خوام امتحان بگیرم. بچه هام کلی غرغر میکنن اما معلم که قصد داره یه درس حسابی به دانش آموز مورد بحث بده با سماجت تمام امتحان میگیره. اولین برگه ای رو هم که میبینه ورقه ی همون فرده. اما ناگهان با آهی از ته دل میگه: اه پدر سوخته همه رو درست نوشته. باقی برگه ها رو هم به کل فراموش میکنه. حالا بچه ها هم هر هفته میگن: آقا برگه ها رو آوردین؟

   البته بین بچه ها ی شلوغ هم باید بگم تفاوت هست. بعضی بچه شلوغا باحالن و کاراشون نه ضد حاله نه رو مخ. شلوغن اما بی تربیت و بی ادب نیستن. اتفاقا اکثر معلما با این جور بچه شلوغا حال میکنن. گاهی هم میارنشون جلو تا یه چن تایی جک دست اول تعریف کنن. 

   اما بعضیا شلوغ نیستن بلکه به معنی واقعی کلمه خلافکارن. مثلا همش دنبال یه بچه خوشگل میگردن تا یه جوری یه دستی به یه جاییش برسونن یا زبونم لال........ . یا تمام حرفاشون در مورد سیگار و ناس و قلیون و... است. این جور بچه ها تا دلت بخواد فیلم و عکس مستهجن دارن. حتی بعضیاشون مثل بعضیا پر خالکوبین. دزدی مزدی هم براشون افتخاره. دست انداختن معلم و کلاس ساده ترین کارشونه. مثلا از معلم اجازه میگیره تا بره دست شویی. بعد که بر میگرده، پشت در می ایسته و در میزنه. معلم میگه: بفرمایین. اما دانش آموز مورد بحث هیچ حرکتی از خودش نشون نمیده. معلم دوباره شروع میکنه به درس دادن. دوباره در میزنه. باز معلم میگه بفرمایین. اما باز هم جوابی نمیشنوه. بچه های سر کلاس هم که میدونن قضیه چیه کم کم میزنن زیر خنده.این کار اینقدر تکرار میشه تا معلم محترم خودش میره و در رو باز میکنه. اون وقت دانش آموز مورد بحث با احترام و عزت خاصی میره و سر جاش میشینه.

   برخورد با این جور بچه ها واقعا مشکله. والبته باید گفت واقعا کار روی این بچه ها تخصص، وقت و حوصله می خواد. این جور بچه ها معمولا خانواده ی درست و حسابی هم ندارن. 

   اما جدای از این مسائل در مورد تنبیه باید گفت: گاهی هدفمون ساکت کردن یک دانش آموز خلافکار یا حتی شلوغه. در این موارد تنبیه کاربرد داره و خیلی هم خوب جواب میده. گاهی یکی از همین بچه خلافکارا که تو محلشون برای خودش برو بیایی داره تا مدیر مدرسه رو از دور میبینه انگار ... دیده(به خاطر حفظ حرمت جامعه ی مدیران گرامی از نام ... خاصی استفاده نشد)

   اما اگه هدفمون تربیت باشه تنبیه نه تنها جواب گو نیست بلکه کار رو بدتر هم میکنه. برای اثبات این مدعا فقط کافیه به دانش آموزانی که مورد تنبیه قرار میگیرن دقت کنید. به طور مثال: معلمی دانش آموزی از رسته ی خلافکاران در کلاس خودش داره. به نظرش بهترین راه یا ساده ترین راه تنبیه. بنابراین برای تربیت این کودک اقدام به کتک زدن میکنه. حال اگر این دانش آموزطی سه سال دوره ی راهنمایی با همین معلم وبا همین روش مورد تربیت قرار گرفته باشه نتیجتا باید بعد از سه سال تنبیه و کتک و فحش دانش آموز تربیت شده باشه. اما حقیقت چیزی غیر از اینه. چرا که بعد از سه سال هنوز این معلم این دانش آموز رو تنبیه میکنه.

 تازه، بعد از سه سال، هنگام جدایی دانش آموز از معلم مورد نظر، بعد از این که مطمئن شد نمرش رو رد کردن، در اولین فرصت ممکن با چند تا فحش خواهر و مادر و غیرو اقدام به تربیت معلم با همون شیوه ی به کار برده توسط استاد میکنه.

   و خوب اگر دانش آموز در این سه سال تربیت شده معلم هم تربیت خواهد شد. شتر در خواب بیند پنبه دانه........

• داستان های کوتاه جالب و آموزنده 93
• داستان کوتاه و زیبای انعکاس زندگی
• داستان کوتاه : معجزه ی عشق
• متن های عاشقانه ی جدید 93
• داستان های کرکره خنده
• داستانهای کوتاه و عاشقانه
• دو داستان آموزنده و فلسفی
• داستان کوتاه طنز موتور گازی و بنز
• 3 داستان کوتاه و پر معنا
• داستان کوتاه من عاشقش هستم

ساختمان سازها ، نیازمندی های صنعت ساختمان

www.SakhtemanSazha.com

سایت ساختمان سازها (www.SakhtemanSazha.com) یک سایت تخصصی در بخش ساختمان و صنایع وابسته آن می باشد که تمامی متخصصان، فروشندگان ، مجریان و فعالان این بخش می توانند تبلیغات خود را بصورت آنلاین به نمایش بگذارند و تنها برای آگهی های ویژه هزینه پرداخت نمایند.

فعالان بخش ساختمان می توانند محصولات ، خدمات  ، اطلاعات تماس و تصاویر محصولات خود  را در سایت ساختمان سازها بصورت آگهی تبلیغاتی ثبت کنند و محل فروشگاه یا دفتر خود را روی نقشه بصورت آنلاین مشخص کنند تا مخاطبین با درک بهتری از خدمات و محصولات ایشان آشنا شوند.

همچنین بازدیدکنندگان سایت ساختمان سازها ، افراد و شرکتهایی هستند که به دنبال کالا و خدمات و فروشندگان و مجریان مرتبط با صنعت ساختمان هستند که در این سایت می توانند به راحتی شرکت مورد نظر خود را پیدا کنند.

موضوعات اصلی سایت ساختمان سازها شامل دکوراسیون ، مصالح ساختمانی ، املاک ، ماشین آلات ، خدمات ساختمانی , خدمات تزییناتی ، خدمات تاسیساتی ، لوازم و تجهیزات ، بازار کار ، آموزش ، شرکتها و امور مهندسی ، محوطه سازی و سایر نیازمندیهای مرتبط با ساختمان می باشد و هر کدام از این موضوعات بخشهای مختلفی از فعالیتهای مرتبط با ساختمان را در بر می گیرد.

سایت ساختمان سازها محل مناسبی برای ثبت آگهی های تخصصی صنعت ساختمان می باشد. با ثبت آگهی های خود در بخش نیازمندی های ساختمان سازها ، تبلیغات خود را در سراسر کشور در معرض دید بازدیدکنندگان تخصصی قرار خواهید داد و مشتریان بالقوه بیشتری را جذب خواهید نمود. ثبت آگهی و تبلیغ در سایت ساختمان سازها رایگان است و فقط آگهی های ویژه شامل هزینه خواهد بود.